Σύμφωνα με αναφορές του Οβιδίου ο Πύραμος ήταν ο πιο γοητευτικός από όλους τους άνδρες και η Θίσβη η πιο ωραία γυναίκα σε ολόκληρη την Ανατολή. Και οι δύο ήταν κάτοικοι Βαβυλώνας και ζούσαν στην ίδια γειτονιά. Τους δύο διακατείχε αμοιβαία αγάπη που όμως δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί επειδή οι οικογένειές τους ήταν αντίπαλες. Ωστόσο, βλεπόντουσαν κρυφά από μία σχισμή που υπήρχε ανάμεσα στα σπίτια τους.
Μια νύχτα αποφάσισαν να συναντηθούν έξω από τα τείχη της πόλης. Η Θίσβη φορώντας ένα άσπρο πέπλο περίμενε τον καλό της κάτω από μία μουριά η οποία τότε είχε άσπρους καρπούς. Μία λέαινα που μόλις είχε κατασπαράξει το θήραμά της κατευθυνόταν προς τη Θίσβη και έτσι αυτή από το φόβο της έτρεξε να σωθεί σε μία σπηλιά. Η λέαινα κατάφερε να αρπάξει το άσπρο πέπλο που έπεσε από τη Θίσβη και να το ξεσκίσει. Ο Πύραμος καθώς ερχόταν είδε αιματωμένο το άσπρο πέπλο της καλής του και υπολόγισε ότι την κατασπάραξε το θεριό. Δεν θα μπορούσε να αντέξει τον πόνο και έτσι κάρφωσε το σπαθί του πάνω του και ενώ ακόμα δεν είχε πεθάνει το ξαναέβγαλε για να το καρφώσει ξανά και έτσι πετάχτηκε αίμα προς τους άσπρους καρπούς της μουριάς με αποτέλεσμα να πάρουν το βυσσινί χρώμα. Η Θίσβη καθώς αντίκρυσε τον νεκρό Πύραμο αποφάσισε να σκοτωθεί με το σπαθί παρακαλώντας, όμως, τους θεούς να φροντίσουν ώστε τα νεκρά σώματά τους να ταφούν μαζί και ο καρπός της μουριάς να φέρει το κοκκινωπό χρώμα ως πένθιμη ένδειξη της αγάπης τους.
το ψηφιδωτό της Πάφου
Το ψηφιδωτό παρουσιάζει την πανικόβλητη Θίσβη που τρέχει για να σωθεί από το ζώο. Στον πίνακα, ωστόσο, διακρίνεται μια λεοπάρδαλη αντί της λέαινας που αναφέρει ο μύθος. Επίσης, αντί του Πυράμου βλέπουμε έναν θεό ξαπλωμένο που φέρει το όνομα Πύραμος σύμφωνα με μια επιγραφή. Ο θεός αυτός βρίσκεται σε μισο-ξαπλωμένη θέση ακουμπώντας σε μία αναποδογυρισμένη υδρία που από μέσα της αναβλύζει άπλετο νερό. Στο κεφάλι υπάρχει στεφάνι από φύκια και κρατεί το κέρας της Αμάλθειας το οποίο συμβολίζει την ευεργετική ιδιότητα του ποταμού στη γεωργία. Ο ψηφοθέτης κατά πάσα πιθανότητα διέπραξε ένα σφάλμα: αντί τον αγαπημένο της Θίσβης, παρουσίασε έναν άλλον Πύραμο ο οποίος αποτελεί προσωποποίηση ενός ποταμού στη Μ. Ασία σύμφωνα με αναφορές του Στράβωνα.
Το ψηφιδωτό του αρχαιολογικού χώρου της Πάφου ξεχωρίζει για την παραστατικότητα και τη ζωντάνια του παρά το γεγονός ότι ο δημιουργός του εξαιτίας παρανοήσεων δεν κατάφερε να το εναρμονίσει σύμφωνα με τον μύθο.
