Νοτιοδυτικά της κοινότητας της Ορούντας , στην αριστερή όχθη του ποταμού Σερράχη βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου. Το μοναστήρι φωλιάζει σε μια δεντρόφυτη περιοχή, ανάμεσα στις οροσειρές του Τροόδους και του Πενταδακτύλου. Είναι άγνωστο για το πότε ιδρύθηκε. Το καθολικό του χρονολογείται στα τέλη του 15ου με αρχές 16ου αιώνα, παρόλο που οι ανασκαφές έφεραν στο φως θεμέλια πρωιμότερης οικοδομικής φάσης, πιθανότατα της βυζαντινής περιόδου. Το μοναστήρι εγκαταλείφθηκε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα για να λειτουργήσει ο ναός του και πάλι το 1995, μετά από πρωτοβουλία των κατοίκων της Ορούντας και της Ιεράς Μητρόπολης Μόρφου, ενώ σύντομα εγκαταστάθηκαν εκεί και πέντε μοναχές, αναβιώνοντας έτσι το μοναστήρι ως γυναικείο.
Το καθολικό της Μονής είναι αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο. Πρόκειται για ένα μονόκλιτο ναό με τρούλο, κτισμένο με κατεργασμένους πωρόλιθους. Τη δυτική είσοδο του ναού κοσμεί ένα ανάγλυφο λιοντάρι του Αγίου Μάρκου, έχοντας από κάτω χαραγμένη την ημερομηνία 1733, έτος κατά το οποίο πιθανότατα ανακαινίστηκε ο ναός. Στο εσωτερικό του ναού δεσπόζει το ξυλόγλυπτο τέμπλο με τις παλαιές εικόνες και τα αγιογραφημένα βημόθυρα. Στο ναό βρίσκεται και η εικόνα του νεομάρτυρα της Ορθοδοξίας Αγίου Φιλούμενου, ο οποίος καταγόταν από την Ορούντα και μαρτύρησε το 1979, στο προσκύνημα του Φρέατος του Ιακώβ στην Παλαιστίνη.
Τα κτίρια της Μονής είναι πλινθόκτιστα και η εσωτερική αυλή λιθόστρωτη. Τα οικοδομήματα βρίσκονταν σε πολύ άσχημη κατάσταση, μέχρι την ανακαίνισή τους. Για την ανοικοδόμηση χρησιμοποιήθηκαν τα ίδια δομικά υλικά, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν και κατά το πρώτο κτίσιμο του.
Σκοτεινή περίοδος για την ιστορία της Μονής αποτελεί η περίοδος της Τουρκοκρατίας, κατά την οποία το μοναστήρι είχε λεηλατηθεί αρκετές φορές από τους Τούρκους. Από αυτή την περίοδο σώζονται και πλήθος τοπικών παραδόσεων. Ο λαογράφος Νέαρχος Κληρίδης σε μελέτη του για το Μοναστήρι αναφέρεται στη μεγάλη περιουσία που είχε η Μονή κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας μέχρι που πέρασε αυθαίρετα στα χέρια ενός Τούρκου, ο οποίος όμως αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει μετά από αλλεπάλληλα κακά που δέχθηκε ο ίδιος και η οικογένειά του. Επίσης αναφέρεται σε ένα κρυμμένο θησαυρό που βρέθηκε σε ένα γειτονικό αγρό. Το θησαυρό τον είχε κρύψει ο τότε ηγούμενος της Μονής, για να γλιτώσει από την καταστροφική μανία των Τούρκων. Ο ίδιος όμως ο ηγούμενος βρήκε μαρτυρικό θάνατο. Οι Τούρκοι παρέμειναν για αρκετά χρόνια στη Μονή, την οποία την χρησιμοποιούσαν για την καλλιέργεια των κτημάτων της και τη φύλαξη των προβάτων τους μέχρι που την πούλησαν σε κάποιο μοναχό, ο οποίος με τη σειρά του την δώρισε στη Μητρόπολη Κυρηνείας.
Τα τελευταία σημάδια ζωής της Μονής, υπήρχαν μέχρι και τη δεκαετία του ’40, ενώ από εκεί και έπειτα παρατηρήθηκε η πλήρης εγκατάλειψη του χώρου. Με το που περιήλθε το Μοναστήρι στη δικαιοδοσία της Μητρόπολης Μόρφου ξεκίνησαν και οι διαδικασίες για αναστήλωση και αναβίωση του μοναστηριού. Ανοικοδομήθηκαν νέες πτέρυγες , οι οποίες περιελάμβαναν ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στο Άγιο Πνεύμα, τα κελιά των μοναχών και εργαστήρια. Η ανασύσταση της Μονής του Αγίου Νικολάου στην Ορούντα έγινε το 2001, στην εορτή του Αγίου Πνεύματος. Η Μονή εορτάζει κάθε χρόνο στις 6 Δεκεμβρίου, ημέρα εορτής του Αγίου Νικολάου και την ημέρα εορτής του Αγίου Πνεύματος.
